امشب ای ماه به درد دل من تسکینی                             آخر ای ماه تو هم درد من مسکینی

کاهش جان تو من دارم و من می‌دانم                               که تو از دوری خورشید چه ها می‌بینی

تو هم ای بادیه پیمای محبت چون من                                سر راحت ننهادی به سر بالینی

هر شب از حسرت ماهی من و یک دامن اشک                     تو هم ای دامن مهتاب پر از پروینی

همه در چشمه‌ی مهتاب غم از دل شویند                            امشب ای مه تو هم از طالع من غمگینی

من مگر طالع خود در تو توانم دیدن                                     که توام آینه‌ی بخت غبار آگینی

باغبان خار ندامت به جگر می‌شکند                                    برو ای گل که سزاوار همان گلچینی

نی محزون مگر از تربت فرهاد دمید                                     که کند شکوه ز هجران لب شیرینی

تو چنین خانه‌کن و دلشکن ای باد خزان                                گر خود انصاف کنی مستحق نفرینی

کی بر این کلبه‌ی طوفان‌زده سر خواهی زد                           ای پرستو که پیام‌آور فروردینی

شهریارا گر آئین محبت باشد                                            جاودان زی که به دنیای بهشت آئینی

همه دردها از تو وخود نبینی                       همه نسخه ها در تووخود نخوانی 

 تویک لفظی اما طلسم عجایب                   دریغا که معنای خود راندانی

در این ذره بنهفته کیهان اعظم                    چودر سیم  تارمغنی ،اغانی

تویی آن کتاب صورتی که در وی                  نبشته همه رازهای نهانی

به گنجینه آفرینش بیند یش                      کدام دست گنجی بدین شایگانی

زمین و زمان برون از توحاشا                       توجان جهان هستی وجاودانی

توانسان و خود خدا در تومخفی                   ملک در تومحو وفلک در توفانی

علي اي هماي رحمت تو چه آيتي خدا را                          که به ماسوا فکندي همه سايه‌ي هما را

دل اگر خداشناسي همه در رخ علي بين                           به علي شناختم من به خدا قسم خدا را 

به خدا که در دو عالم اثر از فنا نماند                               چو علي گرفته باشد سر چشمه‌ي بقا را

مگر اي سحاب رحمت تو بباري ارنه دوزخ                     به شرار قهر سوزد همه جان ماسوا را

برو اي گداي مسکين در خانه‌ي علي زن                         که نگين پادشاهي دهد از کرم گدا را

بجز از علي که گويد به پسر که قاتل من                          چو اسير تست اکنون به اسير کن مدارا

بجز از علي که آرد پسري ابوالعجائب                             که علم کند به عالم شهداي کربلا را

چو به دوست عهد بندد ز ميان پاکبازان                           چو علي که ميتواند که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت                       متحيرم چه نامم شه ملک لافتي را

بدو چشم خون فشانم هله اي نسيم رحمت                         که ز کوي او غباري به من آر توتيا را

به اميد آن که شايد برسد به خاک پايت                            چه پيامها سپردم همه سوز دل صبا را

و تويي قضاي گردان به دعاي مستمندان                         که ز جان ما بگردان ره آفت قضا را

چه زنم چوناي هردم ز نواي شوق او دم                          که لسان غيب خوشتر بنوازد اين نوا را

«همه شب در اين اميدم که نسيم صبحگاهي                     به پيام آشنائي بنوازد و آشنا را»

ز نواي مرغ يا حق بشنو که در دل شب                         غم دل به دوست گفتن چه خوشست شهريارا

آمدی جانم به قربانت...


آمدی جانــــــــم به قربــــانت ولی حــالا چرا؟

بی‌وفا حـــــالا که من افتـــــاده‌ام از پــا چرا؟



نوشدارویی و بعد از مرگ سهراب آمــــــدی

سنگدل این زودتـــر می‌خواستی حـــالا چرا؟



عمر ما را مهلت امـــروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمـــــان توام فردا چرا؟



نازنینا مـــــا به نـــــــــاز تو جـــوانی داده‌ایم

دیگر اکنون با جوانــــــان ناز کن با ما چرا؟



وه که با این عمــــــــــرهای کوته بی اعتبار

این همه غافل شدن از چون منی شیدا چرا؟



شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود

ای لب شیرین جــــــــواب تلخ سر بالا چرا؟



ای شب هجران که یکدم در تو چشم من نخفت

اینقدر با بخت خـــــــــواب آلود من لالا چرا؟



آسمان چون جمع مشتاقان پـــریشان می‌کند

در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیــــــــا چرا؟



در خـــــــــزان هجر گل، ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفـــــــاداری بود غوغا چرا؟



شهریارا بی‌حبیب خود نمی‌کـــــــــردی سفر

این سفر راه قیــــــــامت می‌روی تنها چرا؟